Wandelen over de Westerheide en door Laren

Het is altijd fijn om te wandelen over de Westerheide en daarom is deze route van 8,53 kilometer een aanrader. Vooral in april als de krentenboompjes in bloei staan en straks natuurlijk in augustus als de heide bloeit. Laren is ook een prachtig en gezellig dorp om te bezoeken. Je komt langs het Singer museum, het hertenkamp en de Korenmolen. Daarna loop je het dorp weer uit over de heide naar theehuis ’t Bluk.

De krentenboompjes staan bijna in bloei.

Keukentafel gesprekken

Onze dochter werkt ondanks haar prachtige tekentalent nog steeds bij Albert Heijn. Ze heeft zelfs carrière gemaakt en is nu caissière B. Onder het eten vertelt ze over een klant, die een pastasalade wilde kopen met schimmel erop. “Die leggen we maar terug.” Zegt Ilse tegen de klant. “Want hij wuift naar me.” Wij liggen in een deuk, want dat is iets wat haar vader altijd zegt.

Alvast een mooi stukje Laren.

Onder het praten laat ik af en toe een spreekwoord vallen. Een vroegere collega zei altijd tegen mij, dat ik een beetje ouderwets praat met veel spreekwoorden en gezegdes. Onder het eten zeg ik tegen Ilse: “Dat is ook mosterd na de maaltijd.” Waarop Ilse zegt: “Wat zeg je nu weer? Daar heb ik nog nooit van gehoord.” Het zal er wel aan liggen dat ze in haar vrije tijd alleen maar Engels praat, Engelstalige filmpjes kijkt en Engelstalige games speelt, of ik ben echt oud en ouderwets.

Nog steeds weer voor de rode slaapzak

We zouden gaan wandelen op 1 april, maar het regent pijpenstelen die dag. In de regen lopen is geen hobby van ons en de fototoestellen kunnen er ook niet tegen. Gelukkig is het op zondag 2 april droog en de voorspellingen zijn goed.

Evengoed prachtig de lucht.

We zijn heel vroeg opgestaan om 5.30 uur, omdat ik ’s middags een andere afspraak heb en we vooraf willen wandelen. Goed voor het blog en voor onszelf, daarom staan we al om 7 uur op de heide te wachten totdat de zon opkomt. De zonsopkomst is niet echt een spektakel, maar het licht is wel heel mooi. De zon komt achter ons op en ook nog achter de bomen. Dat heb je als je niet dagelijks ergens komt, dan weet je het niet precies.

Het is ontzettend koud en ik ben blij dat ik toch maar voor de rode jas heb gekozen, maar ik ben wel mijn handschoenen en sjaal vergeten en daar ben ik helemaal niet blij mee.

Het is zo mooi op de heide

De lucht kleurt een beetje roze.

Ondanks de kou genieten we volop. We zijn net iets te vroeg voor de krentenboompjes, want die bloeien nog net niet, maar het is toch al een mooi gezicht. Het is heerlijk rustig op de heide, alleen hoor je wel een beetje de snelweg.

Ik zeg tegen Adriaan: “Hé kijk hier lopen we langs het stuk dat je vanaf de snelweg kunt zien en waar jij besloot om de afslag niet te nemen.” Hij wilde niet naar juffrouw TomTom luisteren, omdat ze hem eerder heel ergens anders heen heeft gestuurd. Dit keer had ze het wel goed en moesten we onnodig omrijden. Ik pest Adriaan daar graag mee.

Nog steeds de slaapzakjas aan.

Voor ons vliegen steeds vogeltjes op uit de heide en soms gaat er eentje bovenin een tak zitten. Door de verrekijker zie ik dat het een roodborsttapuit is. Zo leuk al die vogeltjes op de heide. We zien en horen ook een specht en leeuweriken.

We komen niet veel mensen tegen, maar wel een man, die alleen een t-shirt aan heeft met korte mouwen en een bodywarmer en een broek natuurlijk. Zeker zijn jas vergeten. Had ik al gezegd hoe koud het was? Later komen we hem nog een keer tegen met zijn handen op zijn rug. Ik weet wel waarom.

Parkeerterrein bij het St. janskerkhof

Dit soort paadjes, fantastisch toch?

In 2021 liepen we de Laarderhoogtroute. Een gedeelte van deze route is hetzelfde. We komen uit bij een punt waar je onder de weg door moet lopen, maar de oranje pijlen leiden ons naar het parkeerterrein van het St. janskerkhof. Ook dit keer trappen we er weer in. Je kunt gewoon rechtdoor onder de tunnel door. Behalve als je een bezoek wil brengen aan het geologisch museum. Dan kun je het beste wel richting het parkeerterrein wandelen.

Aan de andere kant van de weg zit een La Place, voor de liefhebber. Wij lopen gewoon verder achter de oranje pijlen aan.

Voor ons stappen mensen met mountainbikes en honden uit een busje. De honden zijn bijna niet te houden zo graag willen ze rennen naast of voor de fiets. Natuurlijk wil Adriaan daar foto’s van maken. Rolletje vol met enthousiaste honden en onbekende mensen.

Helemaal in zijn/haar element.

Als de rust weergekeerd is zien we in de verte een haas hippen en daar hebben we dan weer geen foto van en ook niet van de vele boomkruipers en andere vogeltjes, die we zien.

We lopen langs meerdere diepe plassen. Dat is het voordeel van na een regenachtige dag door de natuur lopen. Overal spiegelende plassen. We komen weer geen meter vooruit, want alles moet op de foto.

Zo gaaf die diepe plassen.

Onder de snelweg door

We lopen de heide af, onder de snelweg door. Ik zeg tegen Adriaan: “Oh ja we gaan onder de snelweg door.” Waarop hij antwoordt: “Gelukkig wel, want anders is het een hele uitdaging om aan de overkant te komen.”

Deze magnolia kwamen we later pas tegen.

Het stuk dat volgt is een beetje saai. We lopen langs grote huizen met hoge hekken. Het enige hoogtepunt is een buizerd, die heel dichtbij in een boom zit en net opstijgt om weg te vliegen. Een spectaculair gezicht.

Ondertussen is de zon, die vanochtend nog een beetje opkwam verdwenen en is de lucht weer gewoon grijs. Er is ons zon beloofd vandaag, maar hoe laat, dat weet niemand.

Bob de Bouwer is verhuisd

Dit vogelhuisje heeft hij Bob nog niet onderhanden genomen.

We zien een paar vogelhuisjes hangen, waarvan het gat een stuk groter gemaakt is door een specht. Ik schreef er al eerder over, want bij onze buurvrouw had een specht twee vogelhuisjes verbouwd. We noemen hem Bob de Bouwer. Op een dag kwamen we thuis en zagen dat de vogelhuisjes voorzien waren van metalen plaatjes met keurige pimpelmezen gaatjes erin. De specht hebben we daarna niet meer gezien. Nu weten we waarom. Hij is verhuisd naar Laren.

Een mysterieus schilderijtje

Wat een mooi plekje en lieve paarden.

Aan het einde van de weg komen we uit bij een veld met paarden en een stuk land met een mooi schilderijtje. Terwijl ik me afvraag wat dat schilderij daar doet, heeft Adriaan een onderonsje met de paarden. Ze willen graag geaaid en op de foto en daar werkt Adriaan natuurlijk aan mee. Dit is het tweede schilderijtje dat we tegenkomen in Laren en ik wil erg graag weten waarom die schilderijtjes daar staan. Als je het weet hoor ik het graag.

Via Instagram heb ik eindelijk het antwoord gekregen via Kiki Clevett. De schilderijen van diverse Gooise kunstenaars zijn geplaatst door de eigenaar van de kampjes: Stichting Beheer gewassen in Laren.

Hier zou ik best wel willen wonen.

Mooie plekjes in Laren

We lopen weer verder achter de pijlen aan en lopen langs het Singer Laren. Als je tijd hebt en je bent niet zo vroeg als wij, breng dan een bezoek aan dit prachtige museum. Al lees ik op de website dat het verplicht is om een tijdslot te reserveren in verband met drukte. Je kunt tegenwoordig bijna nergens meer spontaan binnenvallen.

Het Singer in Laren.

We vergapen ons aan een huis met heel veel bloeiende bomen in de tuin. Het is net een sprookje. Op het rieten dak liggen al wat bloemblaadjes, alsof het gesneeuwd heeft. Als we verder lopen komen we langs nog meer leuke straatjes. Was is het toch een prachtig dorp.

Op de foto is het sprookjesachtige niet zo goed te zien,

Stationsstraat zonder station

We komen uit bij het parkeerterrein aan de stationsstraat. Vroeger vertrok hier de Gooische Stoomtram, maar tegenwoordig zie je daar niets meer van. Aan de overkant is het hertenkamp, waar ook een paar kippen en ganzen rondlopen. Natuurlijk moet onze dierenvriend even een kijkje nemen. Na het parkeerterrein moeten we naar rechts, maar wij lopen naar links, want we zien een bloeiende magnolia en mooie huizen. Na half Laren op de foto te hebben gezet, vervolgen we onze route.

Mooiste parkeerterrein van Nederland.

Hier hebben we ook eerder gewandeld tijdens de Laarderhoogtroute en ik weet precies wat er komen gaat. Tenminste dat denk ik. We zien een veldje met hyacinten en een beeld dat ik nog nooit gezien heb. Het beeld “Monument voor Verdraagzaamheid” staat er ook pas sinds 2021. Na op de knieën te hebben gezeten bij de hyacinten lopen we verder de Molenweg in. De molen is gelukkig niet weg en ondanks dat we al foto’s hebben maken we gewoon nieuwe.

De molen staat er nog op de Molenweg.

Dovenetel

We lopen Laren weer uit, maar dit keer gaan we anders dan de vorige keer. We wandelen langs een veldje met dovenetels en ik zeg tegen Adriaan: “Kijk wat leuk, zoveel dovenetels. ”Waarop Adriaan zegt: “Wat zeg je?”

We zijn bijna weer terug bij de snelweg, maar eerst moeten we nog een stukje lopen. Meestal zoeken we naar bankjes als we trek hebben, maar het is vandaag zo koud dat ik niet wil stilzitten. Dan maar een banaan uit het vuistje en natuurlijk komen we dan wel bankjes tegen.

Beetje saai weggetje, maar wel met aan het einde een picknickbank.

Dit keer gaan we de snelweg over via een viaduct. Aan de andere kant zien we geen pijlen, maar je moet gewoon rechtdoor oversteken het bos in.

Keren met een stretch limo

Het laatste stuk lopen we weer over de heide en zien in de verte theehuis ‘t Pluk al. Adriaan en ik twijfelen of we nog wat zullen gaan drinken en ik denk aan de muffin die groter was dan mijn hand bij het bezoekerscentrum van Kinderdijk. Ik heb echt trek door dat vroege opstaan, maar het is hartstikke druk bij het theehuis en ik heb ’s middags ook al een high tea. Dus besluiten we naar huis te rijden.

Het laatste stuk over de heide.

Op het parkeerterrein staat een stretch Limo. Het is even spannend wie er uitkomt, maar het is een doodgewone familie met een stokoude opa. Leuk uitje hebben die mensen verzonnen, maar wij hebben medelijden met de chauffeur. Hoe kom je van zo’n krap parkeerterrein af met een stretch limo? Het is hem al met al gelukt, maar je moet niet vragen hoe.

Als we wegrijden schijnt de zon en is de lucht blauw. Je kunt niet altijd alles hebben, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Hiervoor liepen we even de verkeerde kant op.

Meer over ons en informatie over de wandeling

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?

Start: Theehuis ’t Bluk, Zuiderheide 2, 1251 SE Laren

Provincie: Noord-Holland

Afstand: 8,53 kilometer

Bewegwijzering: oranje pijlen en wandelkeuzepunten zie routebeschrijving

Link naar ons GPX-bestand of komoot

Link naar de route op de site van Wandelnetwerk Noord-Holland

“Monument voor Verdraagzaamheid”

Routebeschrijving:

Ik hou zo van lente en van bloesem.

Wij zijn gestart bij: Theehuis ’t Bluk, maar je kunt ook starten bij: St. janskerkhof Hilversumseweg, 1251 EW Laren, of Stationsweg 1, 1251 KC Laren.

In de zomer als de heide bloeit, of als je niet zo vroeg bent zou ik voor één van de andere twee startpunten kiezen. Wij volgenden de oranje pijlen vanaf wandelkeuzepunt 69 naar: 63, 62, 61, 66, 68, 77, 52, 51, 65, 64 en weer terug naar 69.

Van dit huis hadden we ook al een foto.

Wandelingen in ‘t Gooi

Wandelen over de Westerheide en door Laren
Bommelsteinroute – Nederhorst den Berg
Huizen haven van ‘t Gooi
De Laarderhoogtroute
s-Gravelandse Buitenplaatsen en het Spanderswoud
Wandelen rondom Naarden-Vesting

of dit leuke ommetje van de maand september 2023

2 reacties

  • Hoi Annemiek,

    Hartstikke leuk dat je het blog gelezen hebt en ik hoor graag wat je dan van de wandeling vindt.

    groetjes Adriaan en Laura

  • Ha Laura en Adriaan, wat een leuk verhaal en prachtige foto’s. Ik zal zeker een keer een wandeling van jullie volgen. Hartelijke (wandel-)groeten Annemiek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *