Start: Parkeerplaats Moerputten. TomTom snapte de Deutersestraat niet, maar Moerputten kende hij wel.
Provincie: Noord-Brabant
Afstand 5 km
Bewegwijzering: gele pijlen (Bruggenroute)
Link: https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/boswachterspad-bruggenroute-moerputten
Halve zolen naar de Moerputten
Van zondag 23 t/m woensdag 26 februari zaten wij in Noord-Brabant in het Fletcher Hotel-Restaurant Boschoord in Oisterwijk. Het doel van dit tripje, was een bezoek aan de Moerputtenbrug. Dus toen het dinsdag de 25e eindelijk mooi weer was, deden we de Bruggenroute van Staatsbosbeheer en pakten we het Halve zolenpad er gelijk bij, want halve zolen dat zijn wij.
Ik kan van alles vertellen over de spoorbrug en over het bijzondere natuurgebied, maar ik neem aan dat iedereen zelf wel kan googelen. Heel internet staat er vol mee.
Alle begin is moeilijk
Het begint al op het parkeerterrein, ik ben m’n schoenen aan het aantrekken, stop drinken in mijn tas, hang mijn fototoestel en verrekijker om en ik ben Adriaan kwijt. Staat hij foto’s te nemen van de landerijen aan de overkant van de weg.
Als Adriaan zich weet los te scheuren van het mooie uitzicht, gaan we op weg. Het gras is een beetje drassig, maar we moeten er wel langs om het pad te bereiken. Dan maar er omheen.
We lopen een trapje op naar het wandelpad. Als we boven zijn, galoppeert er gelijk een kudde paarden over het nabij gelegen weiland. We zijn net te laat om het te filmen, maar zo is het ook genieten. We vinden de wandeling nu al hartstikke leuk en helemaal als we verderop een boom vol staartmeesjes zien.
Komt er weer zo’n moeilijk verhaal?
In de verte staat een vrouw bij de brug. Wat doet die vrouw daar zo lang? Eerst denken we dat ze aan het fotograferen is met een statief, maar als ze ons tegemoet komt lopen heeft ze geen fototoestel bij zich. Als we haar passeren vertelt ze dat er een specht in de boom, een stukje verderop bij de omgevallen boom, zit. Dat valt mee, meestal krijgen we van die omschrijvingen als: Bij dat groene bosje moet je naar rechts en dan bij de derde boom naar links en dan loop je naar het water en als je je dan omkeert zie je …. Wij zien dan meestal niks.
We lopen naar de plek bij de omgevallen boom, want we kunnen geen andere kant op en ja hoor daar zit hij een grote bonte specht en natuurlijk vliegt hij weg als Adriaan oppert om een andere lens te pakken.
De spoorbrug
Dan zijn we bij de brug aangekomen. Het is heerlijk rustig en we hebben geen tijd meegekregen. De brug wordt van alle kanten op de foto gezet en Adriaan neemt zijn liggende positie weer aan en ik maak daar foto’s van. Het is een erg fotogenieke brug en de lucht werkt ook mee vandaag.
Als we genoeg foto’s hebben vervolgen we de wandeling. Er lopen nu ook andere mensen op de brug en omdat wij ook halverwege foto’s maken halen ze ons in.
De romance
We treuzelen wat omdat we niet direct achter de mensen aan willen lopen. Ze lopen wel vreselijk langzaam. De hele tijd kijken we tegen de ruggen van de mensen aan, maar als we even zijn afgeleid doordat we katjes moeten fotograferen zijn ze opeens verdwenen. De hele wandeling zien we ze niet meer terug. Zouden ze gezellig samen de bosjes in zijn gegaan of hebben ze een afslag genomen, die wij niet hebben gezien? We verzinnen er hele verhalen bij, die ik hier maar niet ga herhalen. Het is een blog, geen roman.
Waar komt het woord toezetotten vandaan?
We volgen de gele pijlen naar links een trappetjes af en een modderig paadje op. Het is een open gebied met landerijen water, riet en rietsigaren. In Friesland noemen ze dat toerebouten en in Drenthe doesebollen, daar maak ik dan toezetotten van, dus ik roep enthousiast “Kijk toezetotten” we lachen om dat gekke zelf verzonnen woord.
We komen langs een meertje met zwanen, alleen willen ze niet lief doen voor de foto. Ook al roepen we tegen ze: “doe eens lief maak een hartje samen”, maar ze werken gewoon niet mee.
Het pimpernelblauwtje
Dan lopen we langs een balustrade. Er schijnen hier bijzondere vlinders voor te komen, het pimpernelblauwtje. Wij zien niks, want het is winter en als ze er wel zitten kun je er niet bij want dan staat de balustrade vol met vlindergekkies.
Klusje voor Staatsbosbeheer
We vervolgen onze weg. Op een gegeven moment staat er een pijl naar links, als je deze volgt kom je bij een bord van Staatsbosbeheer: “Verboden toegang”. Wat een grapjassen daar bij baas bosbeheer. Dan maar weer terug naar het pad en aan het eind van het pad linksaf.
Daar komen we uit op een heel nat en drassig grasveldje. We grappen tegen elkaar, ik trek je er wel uit als je er in wegzakt. Dat gaat me natuurlijk nooit lukken, Adriaan is niet de lichtste. Na het waden door het graslandje komen we uit bij een vlonderpad. Wat mij betreft mogen ze dat pad een stukje langer maken. Zodat ik me niet meer druk hoef te maken wat er gebeurt als we wegzakken.
Dol op vlonderpaden
Natuurlijk moet het vlonderpad op de foto. Er komt een vrouw ons beeld inlopen met een rode jas aan. Zij wel! Ze komt hier vaker want ze loopt op rubberlaarzen. Ik snap echt niet dat mensen daar op kunnen lopen, maar het scheelt wel natte voeten.
We maken uitgebreid foto’s van het vlonderpad, want (ik schreef het al eerder) daar zijn we dol op. Op een gegeven moment zitten we naast elkaar, om precies dezelfde foto te maken. Bijna vallen we allebei in het water omdat ik bij het opstaan Adriaan aanstoot. Ik ben soms een beetje onhandig.
We hadden nog niet genoeg foto’s van die brug
Aan het eind van het vlonderpad lopen we weer naar boven het pad op dat waarschijnlijk vroeger de spoorrails was. We lopen nog even terug naar de brug om vanaf een enge provisorische steiger nog meer foto’s te maken van de brug en van Laura op de steiger.
Weer terug op het pad komen we de vrouw met rode jas weer tegen. Ze spreekt ons aan, omdat ze haar autosleutels verloren is. Die zijn natuurlijk in haar laarzen gevallen en dan vind je ze nooit meer terug.
Eindelijk het halve zolenpad
Daarna lopen we via de blauwe route (halve zolenpad) naar de parkeerplaats. Het halve zolenpad is ook een vlonderpad. Deze lijkt nog wel smaller. We zien nog een kleine bonte specht, wat een mooi beestje. Zonder elkaar het water in te duwen bereiken we na een korte tijd de parkeerplaats.
We hebben honger gekregen door deze ochtendwandeling, gauw terug naar de bewoonde wereld om wat te eten. Het was weer een drassig en modderig avontuur, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
De Moerputten maakt deel uit van het Van Gogh Nationaal Park. Nog meer wandelingen in het Van Gogh Nationaal Park:
Dat zou wel leuk zijn. We hebben in ieder geval al een titel :D.
Heb weer genoten Laura. Wanneer verschijnt de bundel ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’?
Wat een leuke reactie Aritha. Bedankt!
Wat heb ik genoten van deze post. Geweldige schrijfstijl en zo leuk die foto’s. Dank je wel
(fotorieth van Insta)