Start: Kasteel Duivenvoorde, Laan van Duivenvoorde 4, 2252 AK Voorschoten

Provincie: Zuid-Holland

Afstand: 13 kilometer

Bewegwijzering: Op Duivenvoorde hun je niet verdwalen. Bij de Horsten rode pijlen volgen.

Entree: Duivenvoorde 1,50 p.p. Tussen 1 oktober en 1 april is Landgoed de Horsten op maandag gesloten.

Link: https://home.hccnet.nl/am.siebers/horsten/wandeling.html

Link naar ons komoot bestand: https://www.westphil.nl/download/routes/2022-02-12Duivenvoorde_Horsten.gpx

Omlopen is wat anders dan wandelen

Op een zeldzame mooie ochtend rijden wij naar kasteel Duivenvoorde. Ik heb ergens gelezen dat je vanaf Duivenvoorde naar de Horsten kunt lopen, maar nergens staat hoe ver het is en Komoot helpt ons ook niet echt. Die geeft aan dat we een heel eind om moeten lopen. Dat wil ik natuurlijk niet, wandelen is hartstikke leuk, maar omlopen is stom.

Gelukkig staat er bij de ingang een bord hoe je naar de Horsten kan wandelen en er staat zelfs een pijl die je de goede richting opstuurt. Ik heb me weer eens druk gemaakt om niets. Het blijkt ook slechts 1,3 kilometer te zijn, dus dat is goed te doen, maar eerst gaan we wat rond scharrelen op het landgoed Duivenvoorde.

Scharrel kippen

Het is er verboden voor honden en daarom is het hartstikke rustig. Er is geen kip, of toch?

We staan al gelijk stil, want we zien een heel mooi huis en er lopen kippen rond. Het zijn nieuwsgierige kippen. Als ik voor Adriaan de vuilniszak uit zijn tas haal, denken ze dat ze wat lekkers krijgen. Om vervolgens hard weg te rennen als Adriaan op de grond gaat liggen om sneeuwklokjes te fotograferen. Later komen ze toch weer dichterbij. Ze vinden het een beetje eng, maar ook interessant.

Een stukje verderop lopen we langs het restaurant: “Hof van Duivenvoorde”. Daar lopen meerdere pauwen rond, die wat angstiger zijn dan de kippen. We genieten volop en de wandeling is nog niet eens begonnen.

Over lenzen en zo

Vannacht heeft het gevroren en dat hadden we niet meer verwacht, anders waren we nog vroeger op pad gegaan. We horen spechten en we zien futen, die willen baltsen. Als Adriaan zijn lens wisselt houden ze ermee op. Ze willen geen pottenkijkers en al helemaal niet op de foto.

Dat lens wisselen duurt ook veel te lang. Daarom had Adriaan vorig jaar een tweede fototoestel erbij gekocht één in de tas met een telelens en één bij de hand met de standaard lens. Vervolgens neemt hij, maar één toestel mee, want twee is veel te zwaar op een lange wandeling. Echt mannen logica.

We komen ook twee andere fotografen tegen. Ze hebben allebei een Canon met een grote witte telelens. Om de lenzen hebben ze een camouflage hoes om de witte lens te camoufleren. Adriaan zegt: “Daarom heeft Nikon gewoon zwarte lenzen, dan hoef je geen hoes te kopen.”

We lopen verder, als we achterom kijken zien we dat de kippen om de fotografen heen scharrelen.

Nog een hoogtepunt

Als we een stukje gelopen hebben zien we een diertje op het pad zitten. Het is een eekhoorn. We hebben het kasteel nog niet eens gezien en nu al zoveel hoogtepunten meegemaakt. Als het eekhoorntje wegschiet tussen de bomen vervolgen we onze weg en zien we het kasteel. Het is een plaatje, waar wij natuurlijk plaatjes van maken.

We lopen een rondje en komen aan de andere kant van het kasteel uit. In het gras staan sneeuwklokjes er vliegen roodborstjes rond en we zien puttertjes. Eigenlijk willen we niet meer weg, maar we zouden nog naar de Horsten.

Hoe heet de burgemeester van Wezel?

We verlaten het landgoed via het pad naast de parkeerplaats en slaan aan het eind linksaf.

Daar komen we op een landweggetje uit waar wel auto’s mogen rijden, maar wij komen er geen één tegen. Wel heel veel fietsers. We lopen onder het spoor door via een lange tunnel. Hij galmt leuk en ondanks dat we al heel lang volwassen zijn galmen we er op los, die arme fietsers.

De Horsten

Na de tunnel slaan we rechtsaf en voordat we het weten zijn we bij Landgoed de Horsten. We gaan door het hek en lopen rechtdoor totdat we op een plek komen waar we naar links en rechts kunnen. Wij gaan naar links, dat is het meest saaie stuk en dan hebben we dat maar gehad. Adriaan wil eigenlijk naar rechts, omdat mevrouw Komoot dat wil. Toch krijg ik m’n zin, ik wil pijlen volgen en ik zie rechts geen pijl (maar die zijn er wel).

Koninklijk landgoed

We herkennen nog veel van de vorige keer toen Willem en Maxima er nog woonde en wij dachten dat we ze gearmd tegen zouden komen op één van de wandelpaden. Hij met zijn koningsmantel aan en zij met de blauwe jurk van Jan Taminiau. Ik zag het zo voor me, maar ook dit keer zijn we ze niet tegengekomen.

We zeggen mensen gedag, maar weinig mensen zeggen wat terug. Er komt een stel ons tegemoet. Zij draagt een ruisende rok en dat is heel onhandig met wind tegen. Gelukkig is dit een vriendelijk stel en zeggen ze op z’n Prins Bernhards : ”Gutemorgen”. Volgens Adriaan zijn ze op familiebezoek, maar volgens mij zijn het gewoon toeristen.

Het verschil tussen een fuik en een eendenkorf

Het barst op dit landgoed van de eendenkorven. Op één of andere manier noem ik die dingen altijd een fuik. In het begin corrigeert Adriaan me nog als ik vrolijk roep: “Kijk een fuik” geduldig zegt hij “Nee dat is een eendenkorf”, maar na de vijfde keer “Kijk een fuik”, houdt hij ermee op. Natuurlijk deed ik het een beetje expres.

We lopen langs het zwaar beveiligde Eikenhorst, waar Willem en Maxima hebben gewoond. Meer dan een hek en camera’s zie je niet.

Seringenberg

We lopen langs de seringenberg en uiteraard zijn we te vroeg, want de seringen bloeien in mei. Dat moet een fantastisch gezicht zijn zo’n heuvel vol met bloeiende seringen en wat zal dat lekker ruiken. We beklimmen de berg om van het uitzicht te genieten en zien in de verte de skyline van Den Haag en dichtbij zien we het mooie landgoed.

Verder maar weer achter de rode pijlen aan.

Aan de overkant van de weg zien we een mooi huis. Het is Landgoed de Pauw het raadhuis van Wassenaar. Daar hebben we ook een keer gewandeld. Toen hebben we geen foto’s gemaakt, omdat het gebouw in de steigers stond. Ook dit keer maken we geen foto’s, want het is te ver weg en je kunt hier de weg niet oversteken.

Jammer dat de weg zo druk is, ik kan me niet herinneren van de vorige keren dat we de weg zo hoorden.

Vogelenpoep

Er vliegt een buizerd vlak over ons hoofd hartstikke leuk om te zien. De vorige keer dat we hier waren heeft Adriaan een poepende buizerd gefotografeerd. Het is maar goed dat de vogel die over ons heen vliegt niet hoeft te poepen, want dan hadden we er onder gezeten.

Gelukkig mogen we naar rechts en wordt het verkeersgeluid minder, vanaf nu is het alleen nog maar genieten.

Alweer lunchen op een bankje

We komen langs een vijver met eenden en verderop is een uitzichtpunt met een bankje. Waarop we onze meegebrachte lunch nuttigen. Adriaan wilde eigenlijk bij “Pops” eten in Wassenaar, maar ik heb uitgerekend dat we te laat klaar zijn met de wandeling. Ik moet gewoon op tijd eten, anders word ik draaierig. Tijdens het eten blijft hij maar zeuren over “Pops” en over de stapel Amerikaanse pannenkoeken, die je daar kunt bestellen. Ik geniet van mijn broodjes. de rust en het uitzicht en ben blij dat ik daar niet ben, want ik denk aan schreeuwende spelende kinderen als ik het woord pannenkoek hoor.

Verder maar weer, ergens dichtbij is het “Theepaviloen de Horsten” de wandeling gaat er niet langs en ook dit keer zijn we vergeten er naar te zoeken. Daar hadden we natuurlijk ook kunnen lunchen.

Modderpaadje

We lopen langs het parkeerterrein en langs water en leuk bruggetjes. Het fototoestel maakt overuren. Dan moeten we van het grote pad af richting een modderpaadje. Als je op het grote pad blijft lopen, kom je ook wel weer terug bij het beginpunt, maar wij volgen braaf de pijlen de modder in.

Het is wel gek dat we opeens alle andere mensen kwijt zijn, langs het modderpaadje loopt helemaal niemand. Zeker mensen met witte schoenen. Wij lopen te zigzaggen en houden gelukkig droge voeten.

Toetje

Na de Laan met modder volgt een laan omzoomd met heggen. Ik heb Adriaan een Twix beloofd op het volgende bankje dat we zien. Je raadt het al, alle bankjes bezet. Iedere keer roep ik: “Kijk een Twix-bankje” en lig in een deuk om dat hoofd dat hij trekt.

We komen nog langs een paar gebouwen. Een koetshuis, met een prachtige deur en het Jachthuis ter Horst. Het Jachthuis wordt gerenoveerd en daar is nu geen fatsoenlijke foto van te maken. Toch maar over een paar jaar terugkomen.

Voordat we het weten zijn we weer bij het hek waar we begonnen zijn. We lopen terug langs de weg en galmen nog even fijn in de tunnel. Inmiddels is het wat drukker geworden, maar het is nog steeds goed te doen. In de landerijen zien we hazen rennen en een buizerd op een hek. Ook langs de weg genieten we. Als we bij de auto zijn, bied ik nog aan om naar “Pops” te gaan, maar het hoeft niet meer. We eten wel een Twix in de auto.

Het fantastische avontuur is weer afgelopen, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?

Nog meer wandelingen in de buurt van Duivenvoorde