Start: Duiningang Woudweg, Herenweg 95, 1861 PD Bergen

Provincie: Noord-Holland

Afstand: 9,5 of 11,5 kilometer

Bewegwijzering: Geen!

Link naar onze komoot of naar het GPX-bestand.

Duinkaart: 2 € per persoon

Een wekker zetten op zondag

Voor de corona maatregelen deden we op zondag net als de meeste mensen. Uitslapen, uitgebreid ontbijten, treuzelen, douchen en daarna pas op pad. Tegenwoordig zetten we de wekker ergens tussen 6 en 7 uur. Het duurt dan evengoed nog ruim een uur voordat ik toonbaar naar buiten kan, maar meestal zitten we rond 8 uur in de auto. Het bevalt goed. Niet het vroege opstaan, maar wel het wandelen in de ochtenduren.

In mei 2015 stond deze wandeling in het tijdschrift de Roots. Sindsdien hebben wij de wandeling of een deel ervan meerdere keren gelopen. De duinen zijn altijd anders en het is echt een prachtig gebied.

Mul zand en heuvels

Als we aankomen op het parkeerterrein zijn we niet eens de eerste, maar er is nog ruimte genoeg. Gauw de spullen bij elkaar pakken en we gaan op weg. Een klein stukje over het fietspad en dan links de duinen in. Het begint al goed het eerste stuk gaat door het mulle zand. Dat wordt spierpijn morgen als we weer achter onze thuiswerkplek zitten.

We lopen gestaag door en genieten van de vele vogels. We gaan een trap af en een volgende weer op. Terwijl Adriaan een foto maakt van de trap kijk ik naar drie spechten, die luidkeels achter elkaar aanzitten. Waarschijnlijk twee mannetjes die vechten om het vrouwtje. Het is een prachtig gezicht

Het vogelbroedgebied

Als we meer dan 1 kilometer gelopen hebben nemen wij een afslag naar rechts. Wij snijden een stuk af, want het paadje dat door het vogelbroedgebied gaat is nog open. We zien allemaal sneeuwklokjes staan, maar deze hebben nog niet genoeg zon gehad en moeten nog even groeien. We lopen door en zien verderop drie Exmoor pony’s. Natuurlijk blijven we op gepaste afstand en Adriaan maakt foto’s.

Dit pad is ook beter begaanbaar en we zien het tentje van Iejoor of een brandstapel voor een heks. Het is maar hoe je het bekijkt. Na een tijdje komen we bij het vogel broedgebied. Geen vogel te zien, maar wel het geluid van een piepende fiets. Natuurlijk is er geen fiets te bekennen, want hier mag helemaal geen fiets komen. Het lijkt me sowieso een uitdaging om door het mulle zand en de trappen af en op te fietsen. We kijken om ons heen en zien vier gaaien in een boom die dat gekke geluid maken.

We komen mensen tegen twee volwassen en twee schattige meisjes. Het meisje zegt: “Zijn jullie lekker aan het wandelen?” Ze bestaan nog leuke kinderen. Af en toe kom je ze tegen.

Dat horloge is best streng

Het is er erg mooi en Adriaan maakt natuurlijk weer overal foto’s van en daarom hebben we niet door dat we verkeerd lopen. Totdat het horloge Pling zegt: “Keer terug naar de route.”

We lopen een stukje terug en pakken nu de goede route weer op. We zijn erg blij met het GPS horloge.

Er lopen hier niet alleen Exmoor pony’s rond maar ook Schotse Hooglanders. We zien natuurlijk weer meer drollen dan dieren, maar het idee is leuk. Wat wel heel gek is dat ze tegenwoordig wc papier gebruiken, of zouden het mensendrollen zijn?

Ik hoop maar dat de boswachter dit niet leest.

Je kunt deze wandeling niet doen als je een slechte conditie hebt, want het gaat op en neer en zoals ik al zei zijn veel paden van mul zand, maar gelukkig komen we ook makkelijk begaanbare paden tegen. Op een hoog duin kunnen we de zee zien links zien we Egmond en rechts Bergen aan Zee. We weten eigenlijk niet of het wel mag, een duin beklimmen, maar hebben het toch gedaan.

Aan het eind van het pad komen we toch nog bij de volkstuintjes uit, die ik eigenlijk helemaal wilde overslaan. We moeten over een raar hekje klimmen en gaan na het hek naar rechts.

Na een stuk wandelen komen we bij een smal pad uit en daar kan het grote genieten beginnen. Dit stuk is zo mooi. We komen bij vennetjes uit en zien verderop weer een Hooglander staan. Het is hier wat drukker met wandelaars, maar het is nog erg goed te doen.

Alleen lastig dat we moeten wachten totdat ze weer uit ons zicht verdwijnen. Kakelende vriendinnen zijn heel leuk als je er deel van uit maakt, maar als ze voor je lopen. Dan is het een heel ander verhaal.

Oeps duin weg

Achter de duinen aan onze linkerhand is de zee. Dat weten we , maar we zien er niets van. Totdat we op een plek lopen, waar één van de hoge duinen verdwenen is en waar je gewoon bij zee kan komen. De vorige keer dat wij hier liepen was er nog een duin en was er niets van de zee te zien. We twijfelen of het mag, maar lopen toch even richting strand. Er zijn meer mensen die het doen.

Ik wordt aangesproken door een man, die verteld dat de duinen hier steeds veranderen en dat het hoge duin weggewaaid is met de harde stormen van vorig jaar. Je weet wel Ciara, Dennis en de rest. Toen er nog geen corona was in Nederland en we niets beters te doen hadden dan stormen een naam geven.

Adriaan en ik lopen weer terug naar het pad en komen weer langs mooie vennetjes. Het water in de vennetjes staat erg hoog. Verderop lopen we langs een kuil waar eerder geen water in stond, maar nu wel. We klauteren en genieten en ondertussen wordt de hoeveelheid zand in mijn schoenen steeds groter.

Schotse Hooglanders van dichtbij

We komen bij het fietspad uit en lopen daar naar links. Om verderop de duinen weer in te lopen. We zien Schotse Hooglanders. Er staan mensen bij te fotograferen met hun telefoon. Het kleinste kindje van de mensen staat vlak achter een hooglander. Ik zou nooit achter een dier gaan staan. Straks trapt hij naar achteren. Adriaan ook niet om een hele andere reden. Hij ziet het voor zich: Flats een hele koeienvlaai over het kind heen.

De hooglanders poseren geduldig en houden zich keurig aan het afstand houden. Dat is weleens anders. De ene hooglanders verzorgt de andere. Met haar grote tong likt ze de andere schoon echt een lief gezicht.

Zombiefarm, maar dan anders

Verder maar weer. We komen de ene na de andere hardloper tegen. De voorste heeft een geel shirt en compressie kousen. Ah zegt Adriaan twee bananen De volgende heeft een groen shirt. Adriaan zegt: “Hé kijk een Granny Smith.“ Ik zit heel stom naar de bomen te kijken. Ik denk: “Hier een appelboom? Het is toch helemaal geen appel tijd?” De volgende hardloper heeft een grijs shirt aan. “Hé een muis”  klinkt het naast me. Maar als de hardloper dichterbij komt en de man er uitziet of hij bijna dood is, maakt hij er een zombie van. Op zoek naar brains en de fruitmannetjes moeten er aan geloven. Wat een fantasie heeft die man.

Als we visitekaartjes hadden, dan had ik ze vandaag kunnen uitdelen

Gelukkig komen we weer langs een mooi vennetje en zijn de hardlopers op. Dus maken we maar foto’s, dan hebben we straks wat te doen als we thuiskomen. Verderop staat weer een groepje Exmoor pony’s. Adriaan verwisselt zijn lens en ik maak een praatje, met mensen die willen weten hoe ze bij zee komen.

Hoe verder we van het strand vandaan lopen, hoe rustiger het wordt. We zien een grote roofvogel vliegen. Het is een kiekendief veel te hoog om te fotograferen, maar wel leuk om te verrekijkeren.

Op zoek naar een bankje

Het is bijna lunchtijd. Vanaf 10:30 kijk ik al op mijn telefoon hoe laat het is en of we al mogen lunchen. Eindelijk is het 12 uur en dan mag het, maar geen bankje te bekennen natuurlijk. We kijken op de kaart van het Noord-Hollands Duinreservaat of we nog bankjes tegenkomen en dat is wel het geval.

Natuurlijk is het eerste bankje dat we tegenkomen bezet. Geen mens te bekennen in dit deel van de duinen, maar toch twee bankzitters. De man geeft aan terwijl hij net hete koffie heeft ingeschonken dat ze zo weg zijn en dat we wel kunnen blijven wachten. Ik zie het voor me, dat wij die mensen van het bankje afkijken. Dan loop ik liever door. Natuurlijk komen we nog een bankje tegen. Het is BE-28, waar we wel vaker op gezeten hebben. Het broodje smaakt weer heerlijk, maar een lekkere lunch van een restaurantje in de buurt zouden we ook wel weer eens een keer lusten.

We zijn bijna bij het eind gekomen van de wandeling. Voor ons uit vliegt een citroenvlinder. Het is ongelofelijk, maar waar. Een vlinder op 20 februari. Ik hoop dat hij iets te eten kan vinden.

Het laatste vennetje

We komen uit bij het vennetje dat langs het fietspad ligt. De vorige keer dat we hier waren op 27 april lagen er allemaal mensen omheen te recreëren op een handdoekje. Er staan op die plek nu verboden toegang bordjes. Het liep zeker de spuigaten uit. Ook hier staat het water erg hoog en er ligt nog ijs. Een kind die niet naar zijn moeder luistert gaat net zolang door met proberen natte sokken te halen, totdat hij ze heeft. Ik moet er erg hard om lachen en het jongetje moet nog wandelen met natte sokken in rubberlaarzen. Eigen schuld vinden de moeder en ik.

Er staan vandaag maar twee paardjes bij het water, maar we hebben mazzel. Als we er een tijdje staan komt er een kudde Exmoor pony’s drinken. Wat een leuke afsluiter van deze mooie wandeling en wat hebben we genoten.

Terug naar het parkeerterrein komen we een Schotse Hooglander tegen. Mevrouw heeft geen zin in poseren. Toch maakt Adriaan nog een paar foto’s.

Het parkeerterrein is overvol. De auto’s staan ook naast de vakken. Gelukkig kunnen we nog wel wegkomen. Op de terugweg rijden we langs diverse andere parkeerterreinen van het Noord-Hollands Duinreservaat. Overal is het vreselijk druk en wij zijn blij dat we al naar huis gaan.

Morgen met spierpijn op de thuiswerkplek, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Extra info:

Wij liepen deze wandeling nog net voor het broedseizoen. In het Noord-Hollands Duinreservaat is het broedseizoen van 1 maart t/m 1 juli. Wij konden daarom het meest zuidelijke stuk van de wandeling afsnijden.

Meer over ons

Op onze pagina kun je je abonneren. Dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram of Facebook?

Wandelingen in de buurt