Start: Zeeweg Callantsoog
Provincie: Noord-Holland
Afstand: 6,5 km
Bewegwijzering: paarse pijlen en knooppunten
Thuiswerken en thuis blijven
Afgelopen zaterdag gingen we er weer op uit. We hebben een rare week achter de rug. Een hele week met z’n drieën thuiswerken, niet naar sporten, alle afspraken afgezegd, vanwege COVID-19. We doen altijd wel veel samen, maar deze week zaten we toch wel erg veel op elkaars lip. Gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten en heeft Adriaan een werkplek boven en Ilse en ik werken in de woonkamer. Wel even wennen om door je dochter de kamer uit gestuurd te worden, als ik te hard lach met mijn collega aan de telefoon.
Het fijne van thuis werken is dat je echt wat lekkers kan maken tussen de middag voor de lunch. Het nadeel daarvan is dat iemand de keuken op moet ruimen en dat je werkplek ‘s middags naar gebakken uien ruikt, maar genoeg daarover.
Op zoek naar een afgelegen plek
We hebben deze wandeling vorig jaar ook al een keer gedaan in hetzelfde seizoen, daarom weten we wat ons te wachten staat. We spreken met elkaar af, dat als het te druk is dat we dan weer naar huis rijden. Dan maar geen blog en geen wandeling.
Gelukkig is het niet druk in Callantsoog, hup wandelschoenen aan en daar gaan we richting strand. Eerst nog wat foto’s maken van de trap, de lege fietsenstalling een bankje bovenop het duin en daarna het strand op.
Heeft ze weer die dunne jas aan
Er staat een koude harde Noord-Oosterwind, maar wij bikkelen door. Het is prachtig op het strand en er zijn bijna geen mensen. We genieten van de prachtige blauwe lucht en de mooie wolkenpartijen. Gelukkig heb ik mij deze keer goed aangekleed onder mijn dunne blauwe winterjas, want we waaien weer uit onze verschoning.
Adriaan, maakt de ene na de andere mooie foto, we genieten. Heel in de verte zien we de Groote Kaap, de vuurtoren van Julianadorp aan Zee. Ik zou zo wel door willen lopen, maar na 2 kilometer moeten we het strand af om de rest van de wandeling te doen.
Het is wel handig om de app van wandelnetwerk Noord-Holland er bij te gebruiken, want als je langs het water loopt, zie je het paaltje bij de strand-opgang (of is dit een strand afgang?) niet.
Het is maar een klein heuveltje, waar je overheen moet om achter de duinen te belanden. Maar het kost ons heel wat moeite om er op te komen, zover zakken we weg in het zand. Ik wil snel naar boven, zodat Adriaan een foto kan nemen als ik bovenop de heuvel sta. Op het duin wachten mensen met een paard op me, die naar beneden willen. En ik heb het gevoel dat ik er een half uur over doe. Uiteindelijk is het gelukt en heeft Adriaan niet alleen een foto van mij, maar ook van een paard.
Het is er druk met paarden, want als we boven zijn komen er twee ruiters met paarden omhoog. Wat een mooi gezicht. We hebben weer een rolletje vol.
We lopen weer niet door
Eindelijk lopen we verder achter de paarse pijlen aan. We komen op een fietspad uit en zien allemaal mooie vogeltjes en een torenvalk. Adriaan gaat weer los en ik maak ondertussen foto’s van een versierde fiets, die de weg wijst naar het Juttersmuseum. Ik ga er maar even bij zitten in de berm, want het duurt allemaal weer erg lang. Het is heerlijk warm uit de wind en ik eet een banaantje en nog is hij niet klaar. Het maakt me niet uit ik zit lekker.
Ik wil volgend jaar weer hyacinten meneer de bollenboer
Het fietspad gaat verder omhoog, maar wij lopen richting het Juttersmuseum. Aan de overkant zit een bollenkwekerij en we hadden gehoopt op een veld met hyacinten net als vorig jaar, maar dit jaar heeft de boer gekozen voor narcissen en tulpen. De tulpen zijn nog niet uit, maar narcissen zijn ook leuk voor de foto.
Even vogelen
Daarna komen we uit in de Zandpolder. Waar vogels als grutto’s, kieviten en tureluurtjes rond scharrelen en vliegen. Een geweldig gezicht. Je loopt over een brede weg en komt bijna niemand tegen. Voor sommige mensen is dit misschien een saai stuk, maar wij kijken onze ogen uit naar de vogels.
Dan komen we bij een uitkijkpunt. Vanaf het uitkijkpunt kun je het Nollenland van Abbestede bekijken. Tenminste dat staat op het bord. Mijn ervaring is dat je boven net zoveel ziet als beneden. Niet zo veel dus. We klimmen toch naar boven en zien weer niks. Je zal er melig van worden.
Oh, oh geocachers
We besluiten in het gras te gaan zitten naast de uitkijktoren om ons broodje te eten. Je komt bij deze wandeling best veel horeca tegen. In het dorp en aan het strand, maar alles is dicht. Terwijl we daar zitten komt er een gezin aanlopen met twee kleine kinderen. Geocachers ook dat nog, zal je zien dat wij bovenop de cache zitten. Het valt mee de cache wordt verderop gevonden en dan moet de familie met z’n allen op de foto. Eerst kaffert de vader zijn zoon uit en dan maken ze een gezellig familieportretje. Ik bedenk alvast het onderschrift op Facebook. “Zo’n heerlijke dag gehad met m’n gezinnetje.”
Hebben wij weer zit je in the middle of nowhere een broodje te eten, zijn er van die mensen die te dichtbij komen. Normaal vind ik dat al vervelend, maar nu helemaal. Ik hoor ze ook nog tegen elkaar zeggen, “zullen we hier onze lunch opeten” …. Wat bezielt die mensen het is geen terras er staat niet eens een bankje. Alleen een uitkijktoren en een prullenbak. Gelukkig is ons eigen brood op en kunnen wij er snel vandoor.
De rest van de wandeling
We komen weer langs grasland waar weidevogels te zien zijn. Gelukkig komen we niet zo veel mensen meer tegen. Voordat we het weten lopen we Callantsoog weer in. We lopen langs vakantiehuisjes en door een klein stukje bos. Daarna komen we nog langs een paar leuke huizen en dan zijn we alweer terug bij de auto.
Nog even snel een fotootje maken van het kerkje en van een paar blauwe druifjes.
Als we toch in de buurt zijn
Om het uitje af te sluiten rijden we naar ’t Zand, omdat daar ergens bollenvelden met krokussen moeten staan. We vinden een hyacintenveld, dat vinden we ook goed. Geen mens te bekennen en het ruikt heerlijk. We maken wat foto’s en rijden met een grote omweg naar huis. Vanuit de auto zien we nu ook de krokusvelden, wat een mooi gezicht.
De rest van de dag en week zitten we weer binnen, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Wat leuk om te lezen, daar doen we het voor. Met ons gaat het goed. We zitten veel binnen, maar één keer per week wandelen houden we er in. Ik zoek wel naar plekken, die niet zo druk zijn. Hoop dat met jou ook alles goed gaat.
Dat was genieten. Dank je wel voor deze leuke blog. De foto’s passen er perfect bij en het leek net of ik er ook even uit was. Hoe gaat het met jullie gezondheid?
Liefs uit Veenendaal van @fotorieth