Wandelroute: Konikroute Nationaal Park Zuid Kennemerland van Natuurmonumenten
Start: Duin en Kruidbergerweg 74, 2071 LE Santpoort Noord
Provincie: Noord-Holland
Afstand: 7,5 km
Bewegwijzering: Zwarte pijltjes
Het landhuis
Wij zijn dol op het Landgoed Duin en Kruidberg en vooral op het landhuis. We waren hier al eerder, maar nog nooit met de auto. We zijn vroeg vertrokken deze zaterdagochtend, omdat er in de middag regen voorspeld is. Blijkbaar niet vroeg genoeg, want het parkeerterrein staat vol.
Gelukkig is er bij het landhuis waarin Brasserie Loungebar Denk is gevestigd genoeg ruimte op de parkeerplaats. Het adres is: Duin en Kruidbergerweg 60, 2071 LE Santpoort. Je kunt ook met de trein komen station Santpoort is niet ver bij het landgoed vandaan.
We hebben al foto’s van het landhuis, maar niet zonder mensen er op. Dus maken we nieuwe foto’s. Het landhuis moet van alle kanten op de foto. Soms gaat al dat fotograferen weleens vervelen, daarom gaat Laura, het grote kind even schommelen. Natuurlijk moet dit schommelmoment ook op de foto.
We lopen om het meertje, bij het meertje staat een soort trouwprieeltje met stoelen met opengewerkte hartjes. Adriaan maakt foto’s van het prieeltje en sleept vervolgens één van de stoelen het gras op. Wat wil die man toch met die stoel? Hij maakt een foto van het landhuis door het hartje heen.
De wandeling
Na een half uur gaan we eindelijk op zoek naar het begin van de wandeling. We volgen de Oranje pijlen tot aan het andere parkeerterrein. Het is even zoeken naar de zwarte pijlen, maar dan zien we dat we voorbij het informatiebord naar rechts moeten. Mijn app geeft aan dat ik al 1 kilometer heb gewandeld, het worden er weer meer dan de geplande 7,5.
Het pad gaat gelijk steil omhoog. Gelukkig wandelen wij, ik moet er niet aan denken om dit hardlopend te moeten doen. We zien het landhuis door de bomen, nog één foto dan. Boven gaan we door een hek, achter dat hek lopen de grote grazers. De zoektocht naar het Konikpaard kan beginnen. We komen heel veel hardlopers tegen, vandaar dat volle parkeerterrein.
Als we nog maar net op pad zijn begint het al te regenen. Dat weer voorspellen is ook een kunst. We lopen gewoon lekker door, gelukkig regent het niet hard.
Zwart is echt geen goede kleur voor pijlen, als het bos een beetje donker is, maar wonder boven wonder lopen we niet verkeerd. Het is een leuke route, maar het bos is natuurlijk wel kaal. Als we een stukje gelopen hebben spotten we bij de bosrand een eekhoorn. Hij heeft ons ook gezien en maakt dat hij wegkomt. We zien nog net z’n staart gaan boven in een boom. Altijd leuk een eekhoorntje in het wild, meestal spotten we ze bij een Landal huisje.
Heel wat jaartjes geleden waren we bij het Alhambra, dat één van de zeven wonderen van Europa is. Daar zagen we ook een eekhoorn, dat was voor ons het hoogtepunt van de dag.
We vervolgen de weg en komen langs een sloot. Je kunt zien dat het afgelopen tijd veel geregend heeft, het is erg drassig. We zijn blij dat het pad wat hoger ligt en dat we er niet doorheen moeten. We komen wel veel sporen tegen van paarden, maar tot nu toe hebben we nog niks gezien. Als we langs verse paardenpoep lopen, draait Adriaan zijn vaste riedeltje af. “U vindt dat misschien raar, maar voor uw hond is paardenpoep een delicatesse” Ooit een keer gelezen als begeleidende tekst bij een wandeling en nu één van onze vaste grapjes onderweg.
We lopen het begrazingsgebied uit en het begint iets harder te regenen. Dus we lopen door, we komen langs een parkeerterrein waar je ook de wandeling zou kunnen beginnen. Even later lopen we weer door een hek het begrazingsgebied weer in en ja hoor daar staan ze: De Schotse Hooglanders. Geen konikpaarden, maar toch. Je moet 25 meter afstand houden, maar hoe doe je dat als ze net naast het pad staan. We maken wat foto’s, jammer genoeg staan er allemaal takken voor. Kunnen ze dat bos niet een beetje snoeien. Hoe kun je zo een fatsoenlijke foto maken. Verderop gaan we even op een bankje zitten. We eten en drinken wat en verder maar weer.
Het bos is kaal, waar zijn in hemelsnaam alle bladeren gebleven? Maar het is wel een mooi bos, met leuke paadjes. We komen uit bij een tankgracht, daar maken we foto’s van en bij een plek met fel groen mos, ook daar maken we foto’s van. Adriaan wil het fietspad vervolgen, maar net op tijd zien we een paaltje met een zwart pijltje. Ik zei het al een hele handige kleur mede omdat de paaltjes ook heel donker van kleur zijn.
Het is allemaal erg mooi en dan kijk je wel eens niet zo goed uit. Adriaan zegt net hier ligt wel veel verse poep, maar Laura kijkt ergens anders naar en schopt tegen een drol aan. Gelukkig vliegt het net nog niet om onze oren. Verderop in een plas, maar even de wandelschoenen wassen. Oh ja ik moet ook nog even vermelden, dat deze tocht niet geschikt is voor invaliden en laat je witte schoenen ook maar thuis.
Dan komen we bij de “lichtbakkeet”, dit is een uitzichtpunt. We gaan even op een bankje zitten om van al het moois te genieten. Ook hier zien we geen konikspaarden en we zijn toch al over de helft. Waarom heet deze route in hemelsnaam konikroute? Ik denk dat natuurmonumenten ze in een stal heeft gestopt, of ze heeft geslacht voor de kerst.
Verder maar weer achter de zwarte pijlen aan. We lopen nu over een breed pad en worden ingehaald door fietsers en door een auto van natuurmonumenten. Het is erg druk met sporters in de Kennemerduinen, veel fietser, hardlopers en een nordic walker. Deze kijkt vriendelijk en dat is zeer bijzonder.
Slapen bij de boswachter
Overal staan pijlen naar de schuur de Bosuil van natuurmonumenten. Als we er al bijna voorbij zijn zien we een heel leuk huisje met leuke luiken. We lopen er een stukje heen over het gras. Er staat een bordje met een hazelworm er op. Adriaan kijkt meteen naar de grond of daar onder dat bordje een hazelworm kronkelt. We liggen in een deuk, want meestal zie je de dieren niet die op bordjes staan, of dieren waar de wandeling naar genoemd is. Adriaan maakt een foto van het huisje en leest het bordje wat er bij staat. Je kunt het huren, logeren bij de boswachter.
Laura kijkt of de Bosuil open is, want soms moet een mens naar het toilet. Er komt een man uit de werkschuur. Hij vraagt: “Kan ik u helpen” en vervolgens direct er achter aan: “U mag hier helemaal niet komen er staat daar aan het begin van de weg verboden voor onbevoegden.” Hebben wij weer, wij zochten op de grond naar de hazelworm en zagen konijnenkeutels en keutels van een ree….. maar dat bordje verboden toegang hebben we helemaal niet gezien. We maken ons gauw uit de voeten. We krijgen de slappe lach dat het wel erg gezellig zal zijn slapen bij de boswachter. Waarom staan er dan hemelsnaam allemaal pijlen naar die schuur, als je er niet mag komen.
We lopen weer verder. Het laatste stuk loop je over een breed fietspad. Voordat we het weten zijn we weer bij de auto. Mijn telefoon geeft 9,9 kilometer aan.
Het was weer een fijne wandeling. Jammer genoeg hebben we geen konikspaarden gezien, maar we hebben ons weer kostelijk vermaakt. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Meer over ons
Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?
Ha ha :D, hij/zij/het stond lekker te schurken tegen een boompje aan.
Schotse hooglander met jeuk, kostelijk.