Wandelroute Blauwe Kamer

Start: De Blaauwe Kamer 14, 6702 PA Wageningen.

Provincie: Utrecht/Gelderland

Afstand: 3 km

Bewegwijzering: Paaltje met rode streep

Link: https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelen/blauwe-kamer

Tip: Draag laarzen of waterdichte hoge wandelschoenen

Wandelroute Grebbeberg

Start: Militair ereveld Grebbeberg, Grebbeweg 123, 3911 AV Rhenen

Provincie: Utrecht/Gelderland

Afstand: 4 km

Bewegwijzering: Paaltje met witte streep

Link: https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelen/grebbeberg

Wandelroute Blauwe Kamer

De Blauwe Kamer, als je er één keer bent geweest wil je iedere keer terug

We willen al heel lang nog een keer naar de Blauwe Kamer, want als je er één keer bent geweest wil je weer terug. Het gebied is prachtig en het is er iedere keer weer anders. Omdat het best een eind rijden is en de wandeling vrij kort, hebben wij de wandeling gecombineerd met een ommetje in de buurt.

Een klein ongelukje

We hebben op het moment een leenauto, omdat Adriaan vorige week vrijdag een klein ongelukje heeft gehad. Hij ging op pad om een pestvogel te spotten en wilde op de terugweg nog even langs de slager in Zaandam. Daar had hij een botsing met een vrachtwagen. Ik kreeg alleen een appje met de tekst “geen filet” en een foto van de auto met twee kapotte ruiten en een deuk. Ik schrok me natuurlijk kapot. Gelukkig bleek hij zelf niks te hebben.

Het is erg mooi buiten als we van huis vertrekken. Bevroren planten, een vleugje mist en heerlijk koud. Het is ook glad op de weg en daarom rijden we met een omweg naar Wageningen. De Tom Tom toont ons allemaal omgevallen auto’s en daar hebben we natuurlijk geen behoefte aan. Onderweg wordt het landschap steeds mooier en we zitten echt te hopen dat het mooie nog niet weg is als we aankomen. Gelukkig is dat niet het geval.

Van ruilen komt huilen

Ik treuzel nog wat bij de auto, maar Adriaan heeft in een wip zijn schoenen aan en zijn fototoestel gepakt. Ik schroef mijn macrolens er op en begin met het fotograferen van berijpte planten. Adriaan komt teruggelopen en stelt een lensruil voor. Dat is handig volgens hem. Mag ik een keer met zijn lens en hij kan dan ook wat macro foto’s maken. Natuurlijk vind ik het goed, voor het blog en Instagram mag alles en ik kan altijd later nog foto’s van de met rijp bedekte planten maken.

Als we op weg gaan ruilen we weer terug en de wandeling kan beginnen. We lopen langs het restaurant, dat natuurlijk dicht is en langs de damherten die daar achter een hek staan. De rode paaltjes zijn zo gevonden. Daar gaan we!

Natuurlijk staan we bij elke rozenbottelstruik stil om rozenbottels te fotograferen en dat is vaak want het zijn er heel veel. Adriaan is nog helemaal geobsedeerd door de pestvogel en denkt ze overal te zien. Hij is erg hebberig vandaag en heeft nu ook al mijn verrekijker te pakken. Hij moet niet brutaler worden

Het is nog steeds een mooi berijpt winterwonderland, maar als de zon begint te schijnen en het later een piezeltje regent, is alles heel snel weg. Had ik nu maar niet mijn lens uitgeleend in het begin van de wandeling. De volgende keer pakt hij zijn eigen macrolens maar.

Nu de rozenbottels niet meer zo bijzonder zijn kunnen we eindelijk doorlopen. Er grazen Galloway runderen en er staat er één dichtbij het pad. Natuurlijk moet zij ook op de foto.

Een uitzichtpunt, vlonderbrug en een vogelkijkhut

Het is ondanks het vroege tijdstip al best wel druk, maar niet te druk. Het eerste stuk van de wandeling is het pad goed begaanbaar en al snel komen we bij het uitzichtpunt uit. Waar we even verrekijkeren en een signatuur foto maken. Ook op de vlonderbrug moeten er foto’s gemaakt worden en daar heb je veel geduld voor nodig, want er loopt altijd wel iemand in de weg.

We komen mannen met fototoestellen tegen en Adriaan vraagt of ze wat gezien hebben. De mannen zijn teleurgesteld. Ze waren gekomen voor de wilde paarden, maar vandaag staan ze te ver weg. Gisteren waren ze dichterbij en aan het vechten. Natuurlijk doen ze dat vandaag niet, soms heb je mazzel en soms niet. Het weer is al zo mooi winters en ook nog vechtende wilde paarden erbij. Dat is een beetje te veel geluk.

Wij lopen over de vlonderbrug, die op sommige stukken vervaarlijk kraakt, naar de vogelkijkhut. Deze keer is er niets te zien. We hebben er weleens gestaan dat er een kolonie lepelaars zaten, maar die zijn natuurlijk allang naar het zuiden vertrokken.

Adriaan schroeft de telelens er op, om een paar foto’s te maken van de paarden want ze zijn inderdaad wel erg ver weg.

Je kunt niet verdwalen, maar wel per ongeluk een heel stuk afsnijden

We lopen weer terug over de vlonderbrug, en vervolgen onze weg. Achter de rode palen aan. We komen bij een overwoekerde ruïne uit, waar Adriaan helemaal los gaat met het fotograferen van de binnen- en buitenkant. Op dat punt staan overal rode paaltjes en ik vraag me af waar we heen moeten. Het lijkt of we gewoon recht door moeten, daarom loop ik alvast een stukje door over een glibberig modderig paadje.

Tijdens het wachten ontdek ik allemaal leuke kleine vogels en door de verrekijker zie ik dat het putters zijn. Wat zijn ze toch leuk en mooi. Als Adriaan klaar is met de ruïne moet ik terug glibberen over het modderpaadje, want we moeten eerst langs de steenfabriek.

Wegzakken in de modder

De oude steenfabriek kun je ook van binnen bekijken, maar dat doen wij niet. Wij zijn veel te veel met de wereld buiten bezig, want het stikt er van de fazanten. We zien vijf vrouwtjes en één mannetje. Hij heeft ze voor het uitzoeken.

Na de steenfabriek wordt het pad steeds modderiger en wordt het steeds moeilijker om langs de kanten te lopen en niet op de plekken te stappen waar de schoenen helemaal in wegzakken. Maar we lopen gewoon door.

Het stikt er van de kramsvogels en of koperwieken, die zich te goed doen aan de rozenbottels. Maar ze bewegen zoveel en gaan steeds achter takken zitten. Met een beetje geduld lukt het Adriaan toch om een foto te maken.

We hebben inmiddels best trek gekregen, maar nergens is een bankje te bekennen. Dus we baggeren door. De bovenkant van onze schoenen is zelfs vies. Na een tijdje gelopen te hebben zien we een bankje, maar dichterbij gekomen blijkt deze achter een hek te staan.

Dan komen we bij het punt uit, waar we onder de weg door moeten door een tunnel. Hier zakken we nog verder weg in de modder. We liggen in een deuk, want we moeten zo de leenauto in met die schoenen.

Een Fata-Morgana bankje

Aan de andere kant gekomen, zien we het bankje weer. Het is een Fata-Morgana bankje, want ook van deze kant is hij onbereikbaar. We lopen het laatste stuk nu langs de Nederrijn. Bij een klein strandje proberen we onze schoenen een beetje schoon te spoelen, maar dat heeft ook niet veel zin, omdat we verderop nogmaals door de modder moeten lopen.

Terug bij de auto proberen we zo voorzichtig mogelijk te gaan zitten zodat we de leenauto niet vies maken met onze blubberige schoenen. Gelukkig liggen er afwasbare matten in de auto.

Wat zeg ik altijd over witte schoenen?

Als we een broodje zitten te eten in de auto kijken we naar ander wandelaars, die langs de steenfabriek lopen. De volwassenen hebben alle vier gewone schoenen aan. Er is zelfs één bij met witte lage Adidas gympen. Zij moeten nog door de blubber waar wij helemaal in wegzakten. Dit is echt geen route voor witte schoenen.

Wandelroute Grebbeberg

Met de auto naar de Grebbeberg.

Als we het broodje op hebben rijden we naar de parkeerplaats van het Militair ereveld op de Grebbeberg. Ik weet zeker dat als je langs de weg langs de blauwe kamer blijft lopen, dat je dan op een gegeven moment uit komt bij een trap de Grebbenberg op, maar dat hebben wij niet gedaan.

Het is druk op de parkeerplaats en we zijn blij dat er nog een plaatsje vrij is. Er starten op dat punt twee wandelroutes. Wij doen de witte route waarbij je uitzicht hebt op de Blauwe kamer. Voor deze route moet je de weg oversteken.

In het begin is het erg rustig en komen we bijna niemand tegen. Het stikt er van de vogeltjes en het bos is gelukkig niet zo heel modderig. Ook deze wandeling is goed te volgen.

Wat een mooi uitzicht

Na een stukje gelopen te hebben komen we bij een trap uit en bij het uitzichtpunt. Soms lees je ergens iets dat het mooi is en dan valt het tegen, maar dit uitzichtpunt is echt fantastisch. Oh wat mooi en wat genieten we. We zien de Blauwe kamer met al het water, de wilde paarden en de galloways. Na heel veel foto’s gemaakt te hebben lopen we weer door.

We komen onderweg twee trappen tegen waar je kunt afdalen naar de weg, maar wij doen dat niet. We hebben geen zin om de 261 treden af- en weer op te lopen.

Verderop komen we langs een leuke vlonderbank en ook daar is het uitzicht fenomenaal. Het is voor ons niet helemaal duidelijk hoe we moeten lopen. Links zien we een ruïne van het Kasteel de Koningstafel en rechts zien we een grappig doorgangetje.

Poserende kinderen

We besluiten eerst bij de ruïne te gaan kijken en vinden daar een witte paal van onze route. Het is erg druk bij de ruïne met moeders, vaders en kinderen. De kinderen willen spelen, maar moeten poseren van hun ouders. Wij wachten geduldig af, maar er komt geen eind aan de fotosessie. Adriaans geduld is op en maakt foto’s waar op één of andere manier de groep niet opstaat. Hoe doet hij dat toch?

Het sociale leven heeft zich verplaats naar het bos

We lopen weer verder, het lijkt wel steeds drukker te worden. Het is gewoon te mooi weer en in de middag gaat iedereen wandelen. Er lopen grote groepen mensen. Het sociale leven heeft zich verplaatst naar het bos.

Er hangt een jongetje aan een dunne tak, die heel erg doorbuigt. Ik zie het zo voor met dat hij als een katapult de Grebbeberg wordt af gezwiept. Natuurlijk gebeurt dat niet echt, maar als ik die boom was had ik wraak genomen.

Er loopt een ouder stel. De man heeft een donkerblauwe jas aan met gouden knopen en dat ensemble heeft hij vervolmaakt met gele leren handschoenen. Het is geen gezicht net twee trossen bananen die uit zijn mouwen steken. Oh oh wat hebben we weer een lol.

We vermaken ons best en genieten heel erg van de uitzichtpunten. Vanochtend vanuit de Blauwe Kamer hadden we ook al zicht op de kerktoren van Rhenen, maar nu zien we hem van iets dichterbij. Natuurlijk moet die toren ook op de foto wat nog een heel gedoe is, met al die takken er voor.

Achtervolgt door een hoestende man

Dan beginnen we aan de terugweg. Er loopt een man voor ons te hoesten en daar moeten we natuurlijk zo snel mogelijk voorbij en we moeten hem voor blijven. Doorlopen is niet zo ons ding, maar het lukt. We nemen nog een paar foto’s van de mooie hoge bomen. Ondertussen ontwijken we nog een bosfeestje, of is het een familie die aan het wandelen is?

Als Laura er stil van wordt dan is het echt indrukwekkend

Aan het einde van de wandeling komen we langs de militair begraafplaats. Wat een rijen grafstenen, daar wordt je echt een beetje stil van.

Het laatste stuk van de wandeling gaat door het bos en eindig op de parkeerplaats.

Het avontuur is weer voorbij, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Meer over ons en wandelingen in de buurt

Op deze pagina kun je je abonneren, dan hoef je geen blog meer te missen. Volg je ons al op Instagram, Facebook of Pinterest?